zondag 19 februari 2012

Gevonden dia's 1





Op een van de vele rommelmarkten die in de zomer overal in Frankrijk plaatsvinden vond ik in augustus 2009 een doos met dia's die mijn aandacht trok. Dia's uit de late jaren vijftig, begin jaren zestig zo leek het toen ik er enkele tegen het licht hield. Motorraces, auto's en familieplaatjes uit een ver verleden. Een doos familiegeschiedenis op een rommelmarkt. Wie doet nou zoiets? Na korte onderhandelingen met de norse beroepsrommelmarktverkoper kwam ik in het bezit van de doos die in de loop van de daarop volgende wintermaanden gescand, gedigitaliseerd werden en waar nodig met photoshop ontdaan van krasjes, beschadigingen en stofplekjes. Prachtige sfeertekening van de jaren vijftig.


















dinsdag 14 februari 2012

Klussen 3



Met buurman Maurice de AS motormaaier nakijken

Een tuintafel maken






Met Wouter de door Brabant veroorzaakte verstopping verhelpen







Struiken langs de muur verwijderen

zondag 12 februari 2012

Klussen 2

Bij het verwijderen van oude behanglagen kwamen stukken oud origineel behang tevoorschijn. Met name die bloemen vind ik mooi.



Wasmachine

De bij de inboedel overgenomen bijna antieke wasmachine begaf het tijdens een van de eerste vakanties. Omdat ik thuis een nieuwe machine wilde werd de aankoop daarvan niet langer uitgesteld en de nog functionerende oude machine werd naar Frankrijk vervoerd. Maar hoe krijg je zo'n zwaar geval naar boven? Vriend Didier wist hoe het moest.

Traditie

Vorige winter verbleef ik viereneenhalve maand in Belmont met Sus, mijn hond. Het was een test. Zou ik het langere tijd volhouden daar? Zou ik het zelfs leuk vinden? Een ding weet ik zeker: Als ik het in de winter leuk vind in Belmont dan weet ik zeker dat het me tijdens de andere jaargetijden ook wel zal bevallen.
Al in de zomer had ik vijf kuub hout ingeslagen en ik had samen met mijn broer er voor gezorgd dat de kachelaansluiting in de keuken weer functioneerde door op zolder een nieuwe dubbelwandige schoorsteenpijp aan te sluiten op de daar gesloopte resten. Via Marktplaats had ik een JOTUL N602 houtkachel gekocht. Ik zweer bij deze kachels. Ze zijn superzuinig, kunnen de hele nacht doorbranden op een lading hout en ze kunnen de ruimtes die ik in dit huis heb prima verwarmen.
Het duurde een aantal dagen voordat ik de kou uit de keuken en kamer, de enige plekken waar houtkachels staan, gestookt had. Het was heerlijk om een houtkachel in de keuken te hebben. Na een aantal weken was het de enige ruimte waar ik overdag verbleef. Aanvankelijk stookte ik de kachel in de kamer maar ik zat er nauwelijks dus besloot ik op een gegeven moment die kamer maar niet langer te verwarmen.
Ik zat er zonder internetverbinding en ik moet eerlijk zeggen dat ik het nauwelijks miste. Natuurlijk had ik een stapel boeken meegenomen, ik kreeg regelmatig bezoek en twee keer bezocht ik vrienden in de buurt van Marseille. Een paar keer raakte ik ingesneeuwd voor meerdere dagen (ik kon met de auto het terrein niet af en was te lui om sneeuw te ruimen).

Tijdens dat langer durende verblijf ontdekte ik een voor mij nog onbekende traditie. In de winter wordt er Belote gespeeld, een op klaverjassen lijkend kaartspel. De rubrieken met plaatselijk nieuws in de krant laten dagelijks foto's zien van winnaars van een Belote-avond, afgedrukt met hun gewonnen prijzen. Dat blijken dus steevast hammen te zijn. Niets anders als prijs gezien.


De winnaars met hun prijzen

Nederlanders werken zich in ‘Le Progres’

Vanaf de eerste dag dat ik eigenaar ben van een huis in Frankrijk probeer ik te integreren. Dat op mijn manier integreren bestaat uit de volgende zaken: Iedereen die ik in het dorp tegen kom groet ik met een vriendelijk ‘Bonjour’ en ik ‘ lees’ een Franse krant. Dat laatste is goed voor mijn taalontwikkeling en tegelijkertijd ben ik op de hoogte van wat er leeft in Frankrijk en met name in deze omgeving. Maar ik doe het vooral omdat het zo goed staat, ik erbij hoor ‘s ochtends bij de Tabac in de rij van voornamelijk bejaarde dorpsgenoten.
Voor het ontbijt ga ik elke ochtend, met Sus, via het paard naar het dorp voor brood en croissant bij de bakker en de krant bij de Tabac. De eerste keer, in december 2007, keek ik welke krant er veel verkocht werd om die dan ook te nemen. Er lagen stapels Le Progres, overigens de enige krant die hier verkrijgbaar is, in twee uitgaven: Een Roanne editie en een van Lyon. Ik kocht op goed geluk een Lyon editie. Wist ik veel dat Roanne de dichtstbijzijnde grote stad was. De tweede dag wees de behulpzame Tabacmeneer me op de Roanne-editie. Later begreep ik waarom. Het streeknieuws van deze regio staat niet in de uitgave van Lyon. Het internationale nieuws neemt in deze krant een marginale plek in. De pagina’s worden voornamelijk gevuld met vele pagina's regionaal nieuws, sport en pagina drie is ingeruimd voor landelijke, liefst sensationele, berichten. In de zomer van 2008 werden we dagelijks getrakteerd op paginagrote verhalen met wazige foto’s over de beestachtige moord op een jongetje van een jaar of tien door twee gestoorde zwervende personen. Deze zomer staat in het teken van de moord op een jonge vrouw. Met een mes is zij in vijf stukken gehakt en in de kliko gedeponeerd. Eerst de foto’s van de vondst, een dag later gevolgd door de arrestatie van de dader. Je zag hem geboeid afgevoerd worden met een zak over het hoofd. Was dat nou een zelfde type zak waarin we de vorige dag de stukken afgevoerd zagen? Een dag later een heel uitgebreid interview met de broer van de omgekomen vrouw. Weer later een interview met een forensisch psychiater die zijn licht op de zaak laat schijnen.
Verder heel veel overlijdensadvertenties.

Herinnering advertentie

Uit diverse advertenties begrijp ik dat deze krant ook in het hiernamaals gelezen wordt. In de annonces worden brieven naar de een, vijf of tien jaar geleden overleden dierbare geschreven. Dat hij zo gemist wordt, dat het leven zonder hem zo leeg is, dat er elke dag aan hem gedacht wordt. Dat hij zo stoer was en voor de duvel niet bang. “Tja” denk ik aan de ontbijttafel, “da’s dan ook tevens de reden dat hij er niet meer is. Hij heeft zich waarschijnlijk gewoon dood gereden.” Hoe men nou weet dat er hier boven ook le Progres gelezen wordt blijft onduidelijk.
Het is vooral het plaatselijke nieuws dat zo amuseert. Met de meest onbenullige zaken kom je hier in de krant. Alle geboren baby’s met trotse ouders (carnet bleu of roze), trouwerijen (carnet blanc), de teams van voetbal, cyclisme, petanque. Bejaarden met hun tuin, vrijwilligers, de dorps’kunstenaar’, rare verzamelingen en alle ongelukken en overledenen (ik verzon carnet noir). Natuurlijk de invloed van de diverse weertypes op de landbouwoogst. Spectaculaire hagelstenen die de oogst verpesten, te natte of te droge akkers. Een keer ging het over een kerkklok die stil bleef staan, verkeersborden die bespoten waren met graffiti, het plaatsen van nieuwe glasbakken, de grootste aardappel of pompoen en eindeloos veel foto’s van classe en neuf. (de mensen met een 9 aan het einde van hun geboortejaar 1929,1939,1949 etc. vieren gedurende het gehele jaar samen feest om vanaf 1 januari het stokje over te dragen aan classe en 0).
Soms moet er ver gezocht worden naar nieuws uit de uitgestorven dorpen en een enkele keer wordt oud nieuws gewoon nog een keer geplaatst bij gebrek aan een nieuwer nieuws. Dagelijks speuren wij naar het nieuws uit Belmont en net als het nieuws uit de andere dorpen is het zelden spectaculair. De nieuwe, foeilelijke, parkeerplaats voor de school om het afleveren van de kinderen te vergemakkelijken, de sloop van een pand op het plein, diverse feesten en eindeloze groepen mensen is de laatste tijd zoal in het Belmontse nieuws geweest.


8 mei herdenking

Na 8 mei 2008 bij de herdenking van de tweede wereldoorlog staan er eindeloze reeksen foto’s in de krant van herdenkingsbijeenkomsten in de diverse dorpen waaronder die van Belmont. Ik speurde de foto af of ik mezelf op de foto kon ontdekken want ook ik was op deze bijeenkomst aanwezig.
Helaas had de fotograaf een positie ingenomen waarbij ik uit beeld bleef. Met een beetje mazzel had ik hier in de krant gestaan! Ik heb nog nooit in een krant gestaan en dan zou ik uitgerekend in Frankrijk roem vergaren. Vanaf dat moment probeer ik in de krant te komen. Het jaar er op was ik met vriend Wicher bij de jaarlijkse 8 mei herdenking en hield ik de fotograaf scherp in de gaten. Iedere keer dat hij een positie in nam om het gebeuren vast te leggen schoof ik mijzelf als een soort Hekking, de wethouder van Juinen, in beeld. De dagen daarna keek ik halsreikend uit naar de krant maar toen het artikel over de herdenking in Belmont geplaatst werd was ik op de foto niet zichtbaar. Er was vanuit een andere hoek gefotografeerd en misschien zelfs door een andere fotograaf.
In augutus 2009 werd er in Belmont een wandeltocht door de omgeving georganiseerd door de toeristeninformatie. Jazeker, ook een totaal oninteressant dorp als Belmont heeft een volwaardige toeristeninformatie waar twee mannen een salaris ontvangen. Wij vonden deze wandeling bij uitstek geschikt voor onze integratie en daarnaast was deze wandeltocht een mooi moment om een nieuwe poging te wagen om in de krant te komen want we schatten in dat er vast wel een foto en verslag zou worden ingezonden. Bij de toeristeninformatie verzamelden zich ondanks een temperatuur boven de dertig graden Celsius rond vertrektijd een stuk of dertig voornamelijk oudere wandelaars. Voordat de wandeling begon werd er een groepsfoto genomen. Om goed in beeld te komen zetten we ons op de eerste rij. Gezien mijn mijn lengte, ik was veruit de grootste van deze wandelclub, was het niet voor de hand liggend en zelfs een beetje asociaal om op de eerste rij te gaan staan maar ik was als de dood dat ik als het dan na lange tijd eindelijk lukte om in de krant te komen ik onherkenbaar achterin zou staan. Ik compenseerde mijn opdringerigheid door me wat aan de rand van de groep op te stellen met het risico dat ik bij het plaatsen van de foto weggesneden zouden worden. De wandeling was mooi maar gezien de hitte was ik al voor de start uitgeput. Onze gids hield om de paar kilometer halt om uitvoerig zijn voorbereid praatje te houden. De jaartallen vlogen door het rond. Ik begreep er niet veel van maar moest fatsoenshalve blijven luisteren terwijl ik bijna door mijn knieĆ«n zakte van vermoeidheid. Sus lag iedere keer gestrekt uitgeput te hijgen. De praatjes duurden eindeloos omdat er ook steeds weer iemand een vraag durfde te stellen waarop onze gids uitgebreid in ging. De meeste bejaarde wandelaars waren uit deze omgeving en vaak nog beter op de hoogte van de geschiedenis van Belmont dan de gids wat bleek uit de diverse kritische vragen en interrupties die plaatsvonden. Met voldane blik werd er door de bejaarden rondgekeken. Ik durfde de wandeling niet te onderbreken omdat ik bang was dat ik daarmee mijn kans om in de Progres te komen zou verspelen. Een heel klein beetje smokkelden we toen de gids er ook nog een rondje Plan d’Eau inzette en ik wist dat hij op hetzelfde punt weer uit zou komen. Het duurde eindeloos voordat de groep het rondje van een paar minuten had afgelegd. De gids had er nog een leuke wetenswaardigheid uit weten te persen begreep ik toen de groep zich eindelijk weer bij ons aan sloot. De gids groette me een beetje cynisch. Terug in het dorp kregen we nog een drankje en een gratis T-shirt en konden we naar huis waar ik op een stoel in elkaar zeeg. Als het le Progres bereikte dan was het de moeite waard geweest, verder vond ik het uitje vooral vreselijk vermoeiend. Twee dagen later werden we beloond met een prachtige foto in de krant. Zelfs in het bijschrift werd op onze aanwezigheid gewezen. Mijn dag kon niet meer stuk.


Le Progres

Klussen 1

De eerste belangrijke werkzaamheden in het pand bestonden uit het vervangen van de oude linnen elektrische bedrading. Omdat ik toch alle kamers wilde opknappen heb ik simpelweg op de muren van die mooie gele, van mijn zwager gekregen buizen aangebracht. Voorlopig was het elektra weer veilig en kon ik de tijd nemen om kamer voor kamer nieuwe leidingen te trekken en alles op norm te brengen.
Deze schakelaars blijven

In mei 2008 kwam mijn hele familie over naar 'Bellimont' want dat wilden ze natuurlijk graag zien, mijn brabantse familie, een huis in Frankrijk. En als mijn familie uit rukt dan gaan ze het liefst met zijn allen. Kunnen ze lekker achter elkaar aan rijden voor het geval er iets gebeurt onderweg.
Een stoet auto's, mijn bejaarde ouders in de camper van mijn zus, reden in de meivakantie naar Belmont. In Luxemburg kon mijn vader zich niet voorstellen dat ze nog niet halverwege waren. "We zalle er zo wa zen!?" Zo ver kon het volgens hem onmogelijk zijn.
Omdat mijn huis niet de luxe en voldoende slaapplekken heeft om heel Brabant een prettig verblijf te gunnen werd een vakantiehuis in het dorp gehuurd waar mijn ouders, mijn zus en haar gezin en de camper van mijn andere zus werden ondergebracht.
Pa was dolblij mijn zijn keurige houten chalet. Hij vroeg me waarom ik niet zo iets gekocht had als ik dan zo nodig iets in Frankrijk wilde hebben.

Mijn bouwvakbroers en zwager trokken hun bezorgde wenkbrauwen hoog op bij de eerste rondleiding door het huis. "Wat een oude zooi." zag ik ze denken. Voordat de werkkleding tevoorschijn was gehaald was de verzakte vloer uit de kamer weer waterpas gemaakt door de half verrotte balken te stutten met oude tegels.

Mijn oude vader was gewaarschuwd om er niet alleen op uit te trekken met zijn instabiele gehuurde opvouwbare scootmobiel. Maar eigenwijsheid zit in de familie en mijn vader trok zich niks aan van alle aanwijzingen en reed op een onbewaakt moment met een kleinkind het terrein af op het dorp te verkennen. Hij trok behoorlijk wat bekijks bij de plaatselijke ouderen in de zon op het plein want een scootmobiel zie je niet bij ons in het dorp. Zonder een woord Frans te spreken werden scootmobielgegevens uitgewisseld. Op een hele steile oneffe helling sloeg de scootmobiel om toen pa met een rotgang probeerde of hij boven kon komen en lag hij uitgestrekt, niet in staat zich zonder enige hulp, op te richten. Kleinkind in paniek en tranen en met behulp van plaatselijke krachten werd de scootmobiel weer rechtop gezet en pa met slechts wat schaafwonden weer in de stoel gehesen. De bewondering bij de plaatselijke bejaarden maakte plaats voor scepsis. Veilig terug Pa legde de schuld bij de scootmobiel. "Een waardeloos ding. Volgende keer wil ik mijn eigen scootmobiel mee. Dan was het nooit gebeurd."



In de loop week werd er hard gewerkt. Mijn zwager verving zo het en der wat elektra en broer dakdekker veegde de schoorstenen, metselde wat losliggende stenen vast en verving met gevaar voor eigen leven op het hoge steile dak een aantal kapotte leien. De walmende Godin werd afgevoerd naar de kelder en het dak van de aanbouw werd opgekrikt en gestut door nieuwe balken. Ook mijn familie viel na aanvankelijke aarzeling voor de charme van het huis, de gemoedelijkheid van het Franse platteland.




Na een week vertrok de hele familie weer richting Brabant. Het was goed gegaan alleen............

De riolering was niet bestand geweest tegen deze invasie. Een megaverstopping waarop de loodgieter uit de dorp met zijn moderne apparatuur ook geen oplossing had.
"Dat wordt graven," zei hij.

zaterdag 4 februari 2012

Adoptiegraf





Zoals elk dorp in Frankrijk heeft ook Belmont iets buiten het dorp een begraafplaats. Ik ben dol op oude begraafplaatsen en heb een grote voorliefde voor verweerde, vergeten en weggezakte stenen. Ook huisjes met inhoud vind ik geweldig. Ik kan eindeloos dwalen op begraafplaatsen, foto's maken. Op de begraafplaats van Belmont moeten de door mij geliefde stenen plaats maken voor nieuwe graven. Overal staan bij de verzakte stenen bordjes van de Marie waarin belanghebbenden worden opgeroepen zich te melden. Meldt zich niemand voor een bepaalde tijd dan wordt het graf geruimd. Ik begrijp het maar ik vind het eeuwig zonde. Het vernietigt het verleden, de herinnering. De laatste rustplaats is geen rustplaats meer. Ooit krijgt men spijt en zullen de begraafplaatsen die met rust zijn gelaten belangrijke toeristische trekpleisters worden. (Tip: Als je ooit Porto mocht bezoeken ga dan eens kijken op de begraafplaats, de mooiste die ik ooit zag)
Over een aantal jaren zijn de oude graven in Belmont verdwenen en is de begraafplaats verworden tot een verzameling glimmende zerken zoals je ze in heel Europa aan treft. Het zij zo.

Op de begraafplaats van Belmont trof ik het graf van Corneloup en Boyer, twee mannen van 44 en 18 jaar die bij de bouw van de kerk van Belmont in 1879 door een val om het leven zijn gekomen. Bij dit graf stond geen bordje met de mededeling dat het graf dreigt te worden geruimd. Een verlaten graf dat mijn verbeelding prikkelt.



Wat zou er gebeurd zijn? Zou de een de ander die weggleed op de steiger hebben proberen te redden en is die toen ook gevallen? Of was er drank in het spel? Wellicht een ondeugdelijke steiger of een andere onveilige werksituatie op grote hoogte? Niet echt spectaculair.
Enkele dagen na de ontdekking van het graf droomde ik dat er in de kleine gemeenschap roddels de ronde deden over de 18 jarige Boyer die een affaire zou hebben met de prachtige donkerharige jonge echtgenote van de 44 jarige jaloerse Corneloup en dat een fikse ruzie op de steiger uitgelopen was op een handgemeen. Corneloup gaf Boyer een duw, deze kon zich in de val nog net vast grijpen aan zijn belager, en samen vielen zij vanaf grote hoogte te pletter op de kerkvloer. De straf van God fluisterde men in het dorp. Straf voor de jonge man die de vrouw van een ander begeerde en ook straf voor Corneloup waarvan beweerd werd dat hij in jaloerse dronken buien zijn mooie jonge vrouw mishandelde.

Bij mijn bezoekjes aan de begraafplaats keek ik altijd even in de container en de afvalberg van uitgebloeide graftakken en andere bloemstukken voor verweerde weggegooide plastic bloemstukken voor in huis en mijn tuin en ik besloot het graf te adopteren. Elke keer als ik bloemstukken vond kregen die een plek op het graf van de 'jongens'. Niemand in het dorp die het wist. Het was een mirakel. Gaandeweg werd het verlaten graf omgetoverd in een bloemenzee.

Sam plaatst bloemen bij de jongens

Helaas heeft mijn project niet de 'heilige' status gekregen die ik hoopte. Toen ik onlangs de begraafplaats bezocht was de bloemzee geruimd en het graf lag er weer net zo verlaten bij als voorheen. Misschien ook maar beter zo. Ongeschonden, verlaten, stil.